Aslında düşününce ne kadar aptalca bir duygu olduğuna inanmıyor değilim, bazen yada çoğu zaman; çocuksu düşüncelerden arda kalan... hani şu milletin ağzından düşüremediği, yere göğe sığdıramadığı sözüm ona; ölümsüz destan, eskilerde kalan... Uğruna büyük savaşların verildiği, inanılmaz kavgaların yaşandığı ve koca bedellerin ödendiği, sahte fedakarlıkların ve sahte dostlukların o ihtişamlı sahnesi, vazgeçilmez olan... O can yakıcı ve öldürücü darbe, o kanatları eksik olan melek, sevimli görünüşü ile mide bulandıran ve çok dahası, alfabemizin sadece üç harfine talim eden, o mütevazi şeytan... böyle bir zamanda güvenilir bir yanı hiç olmayam... Var mı aranızda o duyguyu tatmayan..?