Sultan Abdülhamid dönemi (1876-1909), Osmanlı tarihinin en kritik ve en önemli dönemlerinden biridir. Osmanlı ve İngiliz arşiv kaynaklarına ulaşan yazar, daha çok Arap memleketleriyle bağlantılı olmak üzere, bu dönemi din-siyaset ekseninde araştırmıştır. İlk bölüm, XVIII. yüzyılın ilk çeyreğinden itibaren Osmanlı hilafetiyle ilgili tartışmalar üzerine yoğunlaşmış olmakla birlikte, Osmanlı hilafet meselesinin tamamı üzerine bir literatür değerlendirmesini de içermektedir. Sonra II. Abdülhamid'in bir şekilde İstanbul'da kalmalarını sağladığı üç Arap eşrafının dönemin İslâm ve Arap siyasetindeki rolleri tartışılmaktadır. Ardından Cevdet Paşa'nın Arap dünyasıyla ilişkileri, Doksan Üç Harbini müteakip yıllarda Biladü'ş-Şam'da ortaya çıkan Osmanlı aleyhtarı ilanlar, Cezayir'in Fransa tarafından işgalinin ardından Suriye'ye yerleşen Cezayirlilerin tabiiyeti meselesi ve Suriyelilerin meşrutiyet algılamaları incelenmektedir. Son bölüm ise Filistin meselesine hasredilmiş olup, Filistin'e Yahudi göçü meselesi, bölgedeki İngiliz misyoner faaliyetleri ve Filistin meselesinin ortaya çıkışında İngiltere'nin rolü üzerine odaklanmaktadır.