Dinin insan hayatında ne türden bir yeri olduğu her zaman tartışma konusu olmuştur. Dinin insan için bir ihtiyaç olduğu şeklindeki faydacı yaklaşımın iki boyutu bulunmaktadır.
* İnsanın aciz bir varlık olması önkabulü ile Dinin aşkın ve bir üst varlık tarafından insanlara elçiler aracılığıyla yanlı­­şa düşmemesi için gönderildiği şeklindeki yaklaşım..
* Tamamen tarihsel koşullar gereği, sosyal-siyasi-eko­no­mik fayda sağlamak için üretilmiş bir fenomen olduğu şeklin­deki yaklaşım.
Aslında bu iki yaklaşım da insanın din ile ilişkisini dola­yım­­sal bir ilişki olarak görmektedir. Bu ikisinde de din araçsal­laştırılmaktadır.
İnsanın doğruları kendisinin bulamayacağı; bu yüzden ay­rı bir kaynağa ihtiyaç duyması savı da, insanın akıl­yü­rüt­me ile fayda elde etmek için kutsalı yaratmış olması savı da din ve insan ilişkisini doğru anlamamıza engel teşkil etmekte­dir.