Can Hoca; tarifi imkânsız karmakarışık duygular içinde ara
sokaklardan geçip ovanın içine doğru uzanan yolda
ilerlerken, ha bire düşünüyordu. Acaba; kendi deyişi ile o
baş belası devasa şehirdeki yapayalnızlığına mı, milyonlar
arasındaki hiçliğine mi geri dönecekti?
Her şeyini geride bırakırcasına elveda diyordu. Elveda
güzel şehir! Elveda gönül çelen güzel insanlar, mekânlar...
Bir zılgıt kopuyor şehri boydan boya kuşatıyor: Yas mı,
matem mi? Sevinç mi, hüzün mü? Dert mi, keder mi? Yaş
mı, sel mi?
Turnalar, kırlangıçlar, güvercinler, serçeler; bu zamansız
göç mevsiminden muzdarip oluyor; tepki veriyor; dağın
yamacından, kalenin burcundan, evlerin çatısından,
görkemli binaların nişlerinden, birer birer kanatlanıyor;
ovayı baştan- başa dolaşıyor; yürekleri kanıyor; iki damla
yaş döküyor; onu uğurluyor.