Onlar Türk şiirinde kaideyi bozan istisnalar... Kimi yalnızlığı ilme dönüştürüyor, kiminin çektiği sıkıntının nedeni çok duyarlı olması. Kimi şiiri nefes alıp verir gibi yazıyor, kiminin şiiri militanın dervişle ritmik dansı gibi...

Ömer Aksay, irfani bir derinliğe sahip yalnızlıkları, modernleşme hareketleri ve kültürel şizofreni sonucu entellektüellerin içine düştüğü sığ yalnızlıktan ayrılan on büyük Türk şairini resmediyor. İslami duyarlılığa sahip çıkan, İslami ruha yön veren, anlamı kıran ve sınırları genişleten bu şairleri bilinmeyen yönleriyle anlatıyor.

Biz koşu bittikten sonra da koşan atlarız. diyor Sezai Karakoç. Sırf bu cümle bile bu kitabı okumak için yeterli değil mi?