İlk kez yaşadığım bir durum, bu kadar yakından ilk kez... Üstünde beyaz bir çarşaf var. Çarşafın altından elini tuttum, bir daha yüzünü görebilmek için yüzünü açtım, ağladım, ağladım... Neden ölüm var? Söylenecek hiçbir şeyin kalmadığı, en sessiz ama içinde çığlıklar var ne büyük acı, karmakarışık duygular... Yanındakileri, etrafındakileri asla kaybetmeyecekmişiz gibi yaşıyoruz, sonra bir gün her şey değişiyor... İçeriden sesleri duyuyorum. Cenaze işlemleri konuşuluyor, öleceğini bilsek de, beklesek de bunu kabullenemeden şaşkınlık içerisinde hareket etmeye, yapılması gerekenleri programlanmış bir robot gibi yapmaya çalışıyoruz. Ben ise babamla son bir kez daha vakit geçirebilmek istiyorum ama artık sadece bir beden var yanımda, soğumaya başlamış bir el, tepkisiz bir yüz...