Bir sessizlik. Sanki bin yıl sürecek. Nereden başlamalı sorusunu kendime soruyorum. Oysa kendi kendime konuşup karar aldığımda her şey çok kolay olmuştu. Karşımda gözlerimin içine, sadece gözlerimin içine değil yüreğimin derinliklerine bakan, bakabilen bu kadınla şimdi nereden başlayacaktım? Kayboluyorum elimde tuttuğum kadehin içinde.

İnsan, bir cümleye aynı anda eğildi mi, bir can yanmasını aynı anda hissetti mi, korkar. Korktuklarının başına geleceğini bile bile korkar. Kadehin beyazlığına saklanabileceğim kadar saklanacaktım, başarabilsem. Başarabilsem saklanmayı, ömrümün tortusuna onu bir daha maruz bırakmayacaktım. Kendimden yürüyüp gittiğim yollardan koşarak geri dönüyordum şimdi. Ne uzun. Bana, benden öte bir yerden bakıyordu. Duyuyordu içimi…