Işık bir daha mutlu olamayacağına inanmıştı, ağlıyordu. Elini tuttum, parmaklarımı sıkıca kavradı.

Sıcacık eli avucumdaydı. Yüzüne bakmaya korkuyordum. Onun güzel yüzüne bakarsam ben de

ağlamaya başlayacaktım. Annem adımızı seslenene kadar bomboş odanın tahta döşemesinde

öylece oturduk. Ranzamız, kitaplarımız, ay desenli perdelerimiz, duvardaki kayık resmi, çocukluktan

kalma sarı saçlı bebek, sobadan düşen korlarla püskülleri yanmış halı, döşemeleri yolunmuş iki

kişilik yeşil kadife koltuk, kapakları kırılmış ayakkabılık artık çocukluğumuzun geçtiği bu evde değildi.

Tüm hayatımız kapının önüne istiflenmiş, taşınmayı bekliyordu.