BİZ AYNI DİLDEN KONUŞUYORUZ. HEM DE SUSARAK...
Her şeyin değişebileceğini öğretiyordu bana yaşadıklarım. Babamla, yokluğundan duyduğum acı
yüzünden aramıza çektiğim buzdan duvarları eritiyorduk yavaş yavaş. Meriç ile ilişkimizse başka bir
seyirdeydi; artık onun sırrını biliyordum. Herkes karşımızda dururken, ben o kahverengiliklerde gördüğüm
masum çocuğa inandığım için herkesi karşıma almaya hazırdım.
Ama belki de yanılıyordum. Belki daha da karanlıklara itiyordum onu. Benim beyazlığımı dengelemek
için daha çok bulaşıyor olabilir miydi karanlığına? Bir şeyler yapmalıydım. Meriç’in iyiliği için, bizim
için... Ben kendimce planlar yaparken, Meriç’in çıkmasını umduğum o karanlığın içinden sürpriz birinin
hayatıma girmesine hiç hazırlıklı değildim.
Aklım karmakarışık olsa da kalbim hep aynı şeyi haykırıyordu. Minik beyaz noktanın, tüm o siyahlığa iyi
geleceğine hâlâ inanıyordum. Bir anda içine düşüverdiğim o siyah tuvali aydınlatacağımı...
Seni asla bırakmayacağım, Meriç. En saf hâlinle bana geliyorsun.
Sen de kurtulmayı istiyorsun. Biliyorum. Senden asla vazgeçmeyeceğim.