Hasibe Çerko'nun metinlerindeki üslupçuluğu sonsuzluğa koşan barok
olarak niteliyorum: dengeyi ararken simgeler bakımından zengin,
doğurgan bir şekle, çoğalırken yayılan büyük biçim e ulaşıyor.
Kelimelerin derin doğasına ait hareket, ses, renk akışı dış dünyanın
tasvirindeki görkemli anlatımla özdeşleşiyor. İçeriği oluşturan metinlerinde
seçik bilgiye erişmeyi hedefliyor ama duyuma sırt çevirmiyor; ayrıntının
kalıcı çizgileri üzerine titrerken yüreğin alıp başını gitmesine de izin
çıkarıyor. Daha önemlisi çelişkiden korkmuyor, bilakis çelişkiyle saldırıya
geçebiliyor, abartmanın sınırını biliyor ve sonuçta etkileyici metinler ortaya
koyuyor...
Metinlerinin çapraşık düzenini korurken sadeliğe başkaldırdığının bilincini
yaşıyor. Giriftlik, derinlik ve yalınlık aynı zamanda boy veriyor onun
metinlerinde; bir ırmağın çağlayışı gibi yaban, temiz ve ışıklarla parıldayan
bir müzik dinletiyor kelimelerin dizilişi. Bunları bir araya getirmek,
yetenekleri ardına dek açılmış, şekil ve ad vermede gidiş yolunu ince
sezişle çizen bir yazın virtüözünün marifeti: biricik ve kopyasız ve kopya
edilemez...
Her gerçek değer gibi geç anlaşılacak bir metinle karşı karşıya
bulunuyoruz yazık ki! Onu anlayanlar ölümle yeniden doğuşu yaşar ve aşkı
dil düzleminde tecrübe ederek sonsuzluğa ilmek atmış olur. Burada hem
bir kelime virtüözünün hem bir söz ustasının kalem oynattığının farkına
varılmasını istiyorum. Çerko gibi bir kalite öyle adım başı rastlanan bir olay