O şarkıyı biz de söyledik.
Biz de ağladık bir barak havasına.
Halaya durduk,
Mendil salladık.
Hakkını verdik zılgıtların.
Bizim de dağlarımıza bahar geldi.
Çiçekler açtı öbek öbek.
Bizim de sarardı yapraklarımız.
Tıpkı sizinki gibi çıtırdadı
Ayaklarımızın altında kuru toprak.
Bizim de bacalarımıza karlar yağdı.
Ve kapandı yollarımız aylar boyu.
Biz de üşüdük akşam ayazlarında,
Bizim de terimiz soğudu.
Yüreğini koydu bacım,
Doktorumuz yoktu.
Ve endişe etti analarımız,
Terli terli su içerken.
Biz de bekledik ekmek kuyruğunda,
Zılgıt yedik boynu kravatlıdan.
Siz gibi ağlayarak verdik
`Vergi` diye defterdara;
Üç keçinin ikisini.
Biz de el açtık Yaradan`a,
Vakitli vakitsiz namazlarda.
Başlarımız ayrı seccadelere,
Yüzümüzü aynı kıbleye değdi.
Biz de sakladık çorabımızın yırtığını,
Utandık eskimiş esbabımızdan.
Davul zurnayla evlendik,
Ağıtlarla gömüldük.
Yollar bekledik
Her kapı eşiğinde.
Bir hasreti büyüttük sessizce.
Bizim de gözlerimizin izi düştü
Perde aralığından kirli camlara.