Sezgin Kaymaz’ın, kendi okurunu edinmesini sağlayan ve yeni kuşak
yazarlarda fazla rastlanmayan hasletleri var. İnsanları, özellikle kaderin
sillesini yemiş olanları, aşağıdakileri, kaybedenleri iyi tanıyor. Mistik olmayan,
bir bakıma o “insan iyiliğini” cisimleştiren bir gerçeküstü fanteziye dayanıyor
çoğunlukla romanlarının kurgusu. Lucky, Sezgin Kaymaz romanının bütün
bu hasletlerinin hakkını veriyor. Yine çok iyi işlenmiş insan manzaraları
sunuyor. Pek de “muteber” sayılmayan insanların iç dünyasını ve ilişkilerini
gerçekçi ve eğlenceli bir muhabbetle aktarıyor. Yardımcı rollerde: Cinayet
kariyerli bir özel şoför, kaknem kayınvalide, sinek kadar mide bulandırıcı bir
kayınço...
Ama başrolde bambaşka “birisi” var: Bir köpek! Simsiyah bir doberman. Kayış
gibi siyah, insan canlısı, müdanaasız, küstah ama tanıyanın yüreğine sokmak
isteyecek kadar sevdiği kocaman bir doberman. Bir kız-köpek, bir şıllık.
Lucky, konuşuyor, eyliyor, insanları buluşturuyor, onların gözünü açıyor,
kaderlerini değiştiriyor.
Sezgin Kaymaz’ın bu romanındaki gerçeküstü öğe, insanüstü (pardon,
köpeküstü!) melekeler taşıyan bu köpek. Romanın öncekilerden bir farkı
ise, gerçeküstü-fantastik öğenin (haydi Sezgin Kaymaz tiplerinden biri
gibi konuşalım:) “tabak gibi” aşikâr değil, belirsizleşmiş, hayal-meyal, hatta
“normal karşılanabilir” tarzda olması