Marcel Proust’un yapıtlarında saklı anlatı desenleri, arzu, nesne, alışkanlık,
unutkanlık, zaman, hatıra, izlenim, kusur gibi sözcüklerden oluşur. Metinlerin içerik
ve biçiminden daha eski böyle desenleri birleştirdiğimizde bir yazarın mizacına ve
onun yapıtına dair bazı ayırt edici kıvrımlara ulaşırız. Yazarın kendisini tekrar
ederken farkını da dile getirdiği desenlerin etrafına anlatı dünyasının parçası olaylar,
eylemler, fiiller ve failler yerleşirler. Tüm yapıtını kararlı biçimde kat eden bu
çizgiler sayesinde, yazar, anlatıcı ve anlatı kahramanları yanında anlatının da
kişiliğini, huylarını ayırt edebiliriz. Böylece yazarın kendine özgü yollardan tasvir
ettiği manzaradaki derinlikler ve yükseklikler ortaya çıkar.
Özgür Taburoğlu, Marcel Proust’u okurken yazarın yaşamöyküsüyle fazla
ilgilenmeden, metinlerindeki temel izlekleri aralamayı deniyor. Eserlerindeki olay
örgülerine çok odaklanmadan, yazılarda saklı yer ve zaman şekillerini belirlemeye
çalışıyor. Yaşamı yazısından ayrı olmayan bir yazarın resmini çiziyor.