Günlerden bir gün tarlada domatesler parlıyordu. Güneş yüzüne gülümsüyordu herkesin. Herkes mutlu mesuttu. Küçük, minik bir tohum çok geç tutmuştu. Çok zayıftı. Uzun zaman sonra çiçek açmıştı. Rengi de diğerleri gibi değildi. Diğer domatesler parlak kırmızı ve gösterişli idi, pırıl pırıl parlıyorlardı güneşin altında. Diğer domatesler onunla dalga geçiyorlardı. Ezik, büzük, rengi bozuk domates diye. Artık adı Ezik Büzük Rengi Bozuk Domates’ti. Çok üzgündü. Kalbi kırılmıştı. Niye ben de herkes gibi değilim, diye ağlıyordu. İyice büzülmüş, ezilmiş bir kenara bırakılmış gibiydi. Kimse ona selam vermiyor, konuşmuyordu...
Haydi çocuklar! Ezik Büzük Rengi Bozuk Domates’in hikâyesi sizi bekliyor. Sayfaları çevirmeye başlayalım mı? Ne dersiniz?