Fatma Öğretmen, “Matematik hayattır,” derdi. O da “Bu kadının
matematikten başka hayatı yok,” diye düşünürdü.
“Matematiği bilirseniz kimse sizi aldatamaz.”
Adımlarını örümcekler gibi sağa sola açarak atıyor, zaman zaman
durup dinleniyorlardı. Taşlı arazide saatlerce yürüdüler. Zorlu bir
tırmanıştan sonra düzgün taşlarla örülmüş, kemerli, büyük bir girişin
önüne geldiler ama kapı paramparça edilmişti.
Oyuğu çevreleyen taşları kontrol edince taşların birbirine geçmeli
olduğunu anladılar. Daha az bir kuvvetle taşlar yerinden oynayıp
paldır küldür arkaya düşüyordu.
Konuşurlarken ikinci bir gök gürültüsüyle irkildiler. Ardından yağmur
sağanağı başladı.
Şimdi Ruh Ata’dan alacakları iç güçle yol almanın ve ezoteriklerin
elinden Büyük Kağan’ı kurtarmanın zamanı idi.
Kaleye yaklaştıklarında kaleden birçok insanın atlarla çıktığını,
atlardan birinin üzerinde yüzükoyun yatırılmış birinin bağlı
olduğunu, etrafının kılıçlı kişilerce çevrildiğini, kaleden çıkan
yüzlerce atın batıya yöneldiğini gördüler.
Rahan bir
filmde gördüğü sahneye özenerek yere uzandı. Kulağını toprağa
dayadı. Endişeli bir yüzle “Ses gittikçe artıyor,” diye mırıldandı.
“Saklanmamız lazım.”
Dizginlerini çektikleri atların yönünü nal izlerinin gittiği tarafa
çevirdiler. Atları koşturmaya çekindikleri için onları kendi hâline
bıraktılar.