“Balinanın karnında sürüp giden günlerde kimisi pembeye, kimisi yeşile, kimisi
sarıya, kimisi de mora, turuncuya dönüşmeye başlayan rengârenk bir kuş
ordusuyduk artık. Rüzgârın ardından sökün eden yağmurun yıkadığı
tüylerimizden akan renkli sular, göğün boşluğundan yerin yüzüne sağanak
halinde iniyordu. Işık huzmeleri, göğü ve yeri birbirine bağlayan bir sütuna
dönüşmüştü. Acı çığlıklarla sallanan gök bir daha yere düşmeyecekti. Ve dünya
artık siyah beyaz değildi.”
Prangalar içinde ölmeye yatırılmış bir kadına hikâyeler anlatıyor bir karga:
Ulu ceviz ağacının altında, Kargabaş’ın Kutsal Mezbele’sinde leşle beslenip
yeryüzünü birörnek ötüşleriyle dolduran ve Dişikargabaş’ın tüylerinin
yıldızlardan bile parlak olması için mutsuz gözyaşları döken kargalar; günün
birinde sevmek, âşık olmak, hep bir ağızdan şarkı söylemek, baldan tatlı dutları
yemek, kanatlarıyla gökyüzüne resimler çizmek istediklerinde Kargabaş’ın kara
saltanatını yıkıyorlar. Gökyüzünü bir şenlik yerine dönüştürüyorlar.
Türkan Elçi’den yüreğinize seslenecek bir roman.