Ayrıntılı Bilgi:
“İbrahim, susuz ve ıssız bir çölde onu ve oğlunu bıraktığı gün, Hâcer’in söyledikleri
kulaklarında çınladı:
– Bunu sana Allah mı emretti, diye sordu.
İbrahim:
– Evet, dedi.
Hâcer'in kalbi müsterih oldu. Eğer Allah, İbrahim'e Hâcer'i ve oğlunu bu vâdiye
getirmesini emrettiyse onun ve oğlunun üstündeki nimetini tamamlamak
istiyordur. Bunu duyunca güven içerisinde:
– Öyleyse bizi ihmal etmeyecektir, dedi.
Hâcer'in korkusu gitmişti. Başı dik olarak kulübeye döndü. Ne gözyaşı akıttı ne de
telaşlandı. Etrafını çevreleyen dağlar, yüksek ve ürperticiydi. İnsanda yabancılık
hissi uyandırıyordu. Ancak Hâcer'in kalbine güven ve esenlik hisleri doğmuştu.
Ey İsmail’in annesi, senin imanın dünyadaki tüm insanlara dağıtılsaydı, hepsine
yeterdi!”