Mohra Reş, erda helbestê; etlesa ruhê vê axê, bîra dilistana xwe gav bi gav 'rêş' dike û dilop bi dilop bi xwîna "şîn" ya 'ji vir heta bihûşta esmanan' mîna gêrestûnekê hemû rengên Rojê di xwe de parzinandî nîgar dike. Helbestvan, hest û dilê xwe bi xwîna helbestê diçîne li 'qeraçên Qerejdaxê,' li dû şûnpê û şîpên dîroka dûredirêj a çîroka xwînê. Helbestvan, mohra xwe bi Kurmancîya tîr û pehtî ya 'reş' li deftera helbestê dixe û berê xwe dide ber pesarên helbesteke pehtî ya têravî, rehdakişîyayî, aza û heta bêjî germ û ji "milkê dilî'...