Herkes gibi olduğumu kabul etmem zaman aldı. Ne var ki,
diğerlerinin dışında kalmamak için onlara benzeme telaşıyla
“herkes gibi olma” ve “herkesten farklı olma” ikilemi ayaklarıma
dolanıyordu; ruhsal anlamda gelişemiyor, hayalî şatomun
burçlarında köşe bucak koşturmaktan vazgeçemiyordum. Bir garip
dünya idi ama garip olmasaydı başka nasıl olabilirdi? Bilinenden
daha mantıklı, daha az garip bir varoluş alternatifi mümkün
müydü? Naçizane kul olan ben, bu içinden çıkılmaz varoluşun
yerine başka nasıl bir “oluş hâli” koyabilirdim ki? Bugünümden
çocukluğuma bir portal açılmış olsaydı, yüzlerce yıldır insanların
arasında sessizce dolaşan ve o zamanlar bizim muhite hiç
uğramamış bir Zen bilgesinden, biçare çocukluğuma gitmesini rica
ederdim. Belki onun basit önerileri sayesinde gelecekteki kendime
daha şefkatli davranır, olmuşu-olacağı sağduyuyla kabullenir, daha
az üzülürdüm.
Bilge Genç, yaşamdaki pek çok konuya dair fikirlerini, anılarından
derlediği bir zaman yolculuğunda dile getirmekle kalmıyor;
hatıralarının izinde içsel sorgulamalarını, tartışmalarını, zorluklarını
irdeliyor. Okuyucuya ise keyifle okumak kalıyor.