Saddam Hüseyin düzeninin zulmünden Amerika
ve yandaşlarının askeri işgaline savrulan Irak.
Dağıtılan ordunun işsiz kalmış askerlerinin önce
eşkıyaya sonra da İslamcı silahlı çetelere dönüştüğü
bir vatan. Vatanın bağrı Bağdat’ın orta yeri Mreydi
Çarşısı.
Fırınından kasabına; kitapçısından
kuyumcusuna; her türlü ilacın satıcısından her
türden devlet belgesini, imam fetvasını satana;
sünnetçisinden taklit tablo ya da tarihi eser
satıcısına; bit pazarından lüks telefoncusuna
kakuleli çaylar eşliğinde dükkân dükkân alışverişin
vatanı bu çarşı da diğer tüm çarşılar gibi toplumun
bir özeti.
Tıpkı Irak gibi doğuştan kötürüm Mreydi de
tespih satarken hem bu özeti okur hem de özetin bir
parçası olur. Yıllar sonra ülkesine dönen bir
komünistin Mreydi ile başlayan dostluğu onu,
yaman bir hesaplaşmanın içine çekecek olan,
çarşıdaki saklı “Hakikat Bodrumu”nu bulmasını
sağlar. Hakikata çoğu kere olduğu gibi bir
kitapçıdan, kütüphaneden ulaşılacaktır. Ancak
hakikatin de ilaç ya da zehir olması bir doz
meselesidir.
Gılgamış Destanı’nın ülkesinde tiyatrolar artık
ölüleri yıkanmak içindir, kesilen hurma ağaçları
baruta bulanmış çöl kumu kadar ihanetin
simgesidir, kültürel susuzluk çeken bu ülkede
tiyatro Kerbela yürüyüşünde yaşamaktadır. Ve bir
kadın “burkasının önüne örülü küçük kafesin
arkasından çılgın gözlerle ona bakar ve kimse ne
güzelliğinin ne de çirkinliğinin ne mutluluğunun ne
de aşağılayıcılığının miktarını bilir.”