«Ölüm var!.. Ölüm var!.. Ölüm var!..»
Kolumuzdaki, duvarımızdaki, masamızdaki saatler, hep böyle der. Onlar her saniye bu dili konuşur durur.
Bu sözler hoşumuza gitmediği için, biz saatlerin «Tik tak, tik tak, tik tak» diye ses çıkardığına kendimizi inandırmışız. Hatta bu acı sözler sinirimizi bozduğu için, sesi soluğu çıkmayan elektronik saatler bile îcâd etmişiz.
Ne yaparsak yapalım, gerçeğin dili olan saatler, tıpkı ağaç kurtları gibi, ömür ağacımızı durmadan kemirir. Ağaran saçlarımız, dökülen dişlerimiz, kırışan alınlarımız ömür ağacının yaşlandığını, bir sona doğru gitmekte olduğunu gösterir. Ayetler, hadisler, bu sonu mutlu son yapmanın elimizde olduğunu söyler. Rasûl-i Muhterem sallallâhü aleyhi vesellem Efendimiz, hadislerinin çoğunda, mutlu bir son için yapmamız gereken şeyleri anlatır.
İşte elinizdeki bu küçük kitap, yukarıda arzetmeye çalıştığım acı gerçeğe bizi hazırlayan bir demet hadisin yorumundan ibarettir.
Yüce Mevlâmdan gönüllerimizi duyarlı, sonumuzu hayırlı kılması niyâzıyla...