Hayatın tümü söylenememiş bir şiirdir ve yazılmıştır evrene. Kor ateşlerde yanmış söyleyen de dinleyen de.
Nura boyanan varlıklar, iki kapılı hanın mısrasından dalıvermişler dünya beytinin deryasına, asılmışlar küreklere adı zaman olan anda.
Zaman aman demiş, saatler durmuş. Yaman esmiş rüzgar, esrimiş. Ayla güneş kendi kaderlerince sema ederlerken semalarda, şirazesinden çıkarılmış, vezin şaşmış, renksizliğe boyanıvermişler. Aşk kitabını okuyan kamerin ayrılık iniltisine dayanamamış şems. Ne kamer ne şems kalmış ortada. Bir tenin içine iki can sığmışlar. Çokluk tek ses, tek yürek oluvermiş. Can, canana terk edilmiş. Kader edebinden kederli, varlık mahcup, hepsi kendi veznince kendi şiirini okumada.