Suretlerin aslını aradığı bu dünyada, bir fotoğrafın arka yüzünde yazılanları anlamak ve hayaller
denizinde bir nokta olan gördüğümüz ilk şeyi anlatmak; dolambaçlı ve kırılgan bir iz bırakıyor
kaldığımız yerin geçiciliğine. Ruhumuzun, suretimize yani bedenimize ne kadar yansıdığını ve ne
kadar uyum sağladığını kendimize dışarıdan bakmayı deneyerek anlayabiliriz. Bu dışarı tanımı
illa fiziksel bir alanı ihtiva etmez. Ruhun, mekândan ve eşyadan farklı bir zamanının olduğu tarif
edilir. Zamanın değerini anlayabilmek belki de her çağda insanoğlunun birincil gündemlerinden
biri olmuştur. Belki de fotoğraflarda görmeye çalıştığımız şey, zamanın değerine ne kadar yakın
olduğumuzdur. Sorular ve sorulara verilen cevaplar yeterli gelmediğinde, verilen cevaplardan
yeni sorular çıkarır insan; ekin ekilmiş topraklardan beklenen mahsulün yeniden tohuma dönecek
olması gibi.
Toprak, tüm tozları topluyor ayırt etmeksizin. Velhasıl her şey aslına rücu etmeyecek mi?
Yeniler… Eskiler… Noktalar… Tohumlar... Filizler…