Enis Akın, bir kekemeliğin kıyısında, kendine dair bir boşluktan biriktirdiği kelimelerle yazıyor. öpünce geçmez, kapımıza dayanmış bir kötülük ve onun dayattığı gündemle hayatta kalmaya çalışırken, mutsuzluğu dudaklarımızın kenarında alaycı bir gülümsemeyle karşıladığımız zamanları hatırlatıyor.

yere yakınlaşmak arzusuyla sana suya göğe sarıldım
sokaklardan kalkan sise geceye boşluğa yüzüme bir bak
gelmiş
ve buralarda kalmış
bir at izi
ayaklarım avunur avunmaz yüzüm yetinir yetinmez
öpünce geçmez öpünce geçmez
düşlerimdeki ülkeye uçup kaybolmadan önce
kalbimi tut ve bırak tut ve bırak şimdi