Saçlarının rüzgârında soluklanırken
İnsanın belki derviş gibi kalbi olmalı
Mum oldum, karanlığa karşı durdum
Oysa gitmek dünyasından geliyorum
Yârimin kabahat sofrasından kalktım
Ey gündüz ağlayışı, koca suskunluk
Bir bulut kadar, sarhoş olma zamanı
Varlık denizi, kör yazgının aynası
Senden sevginden yalandır gayrisi
Başkasının günahlarıyla yıkanarak
Hiç temize çekemeyiz kendimizi

Şiir sanatının sessiz yolcusu Ünal Ersözlü, Yunus Nadi Ödüllü Kapıyı Çalıyorum adlı kitabından sonra, okurlarıyla Sarmaşkta buluşuyor. Şair, yedinci kitabında aşk kavramını bütün anlamlarıyla sorgularken, okurlarını aşka daha derinlemesine bakmaya kışkırtıyor. Lirik, izlenimci çağrışımlarla, aşkın insana ait değerlerini, mistik duygulanımlar eşliğinde kucaklaştıran şair, bizleri hâkim olamadığımız esrarlı bir yolculuğun, öz yolcuları haline getiriyor. Sarmaşk'ta kendimizi yeniden ararken, çağımızın insan serüveninde, aşk ile hayatın anlamını taçlandırıyoruz.

Şair kendi dilini aşkın üzerinde yeniden incelikle, özenle yaratırken, geçmişten geleceğe uzandığı şiirinde, şimdi'yi sarsılarak hissetmemize olanak veriyor. Şimdi'de kaldığımız sürece, acıdan sevince, insandan hayata uzanan bir serüvenin, aşk yolculuğunun, sessiz, ama âşık tanıkları oluyoruz.