Biz Şaziye'yle öyle sessiz sedasız ayrılmadık. Komaya girmeden kısa bir süre önce, odasında yalnız kalmıştık. Yanından ayrılmıyor, ona güç katmaya çalışıyordum. Başını çevirip bana bakmaya başladı. Aman yarabbi!
Bir çift gözden bunca duygu fışkırabilir mi? Hüzün, acı, çaresizlik, sevgi, sadakat ve minnetle bakan gözlerindeki yol, sonsuzluğa gidiyordu.
Bu bakışların karşısında çektiğim ıstırabı anlatmam mümkün değil. Sol avucumun içine aldığım parmaklarını öpüyor, sağ elimle de saçsız başını alnından geriye doğru okşuyordum. O an yavaşça, yüzünü bana doğru çevirdi ve sesinden duyabileceğim son sözleri bahşetti bana: Başımı omzuna koyabilir miyim?
Şemsi Tüfekçi'den yaşanmışlığın, aşkın ve sadakatin lirik anlatımı...