Bileklerimi kesip boğulasım var, İstanbul boğazının tam orta yerinde, kendi kanımla. Bunaldığım ve yaşayamadığım hayata elveda diyesim var, feleğin Azrail’inin kulağına fısıldayıp. Yalnızlığımı bırakıp gidesim var, bir bebek melek kucağına. Kaçasım var bu şehirden, bu şehrin kaderinden. Her yerde senden bir iz var sensiz, senin nefesin kokmadan. Neden ellerim kelepçeli şimdi? Ne bağlıyor ki beni istemediğim bu hayatın şehr-i yalnızlığına? Çözün şu beni hayata bağlayan kelepçelerimi artık, bu akşam ölesim var. Kimseye elveda bile demeden gidesim var, onun yanına, aşkın koynuna. O gitti sadece, ben öldüm.