Baudelaire’in
Şer Çiçekleri, şiir evreninde neredeyse kutsal bir kitap
görünümündedir. Şer Çiçekleri’nden esinlenmeyen bir şair neredeyse yok gibidir.
Arthur Rimbaud, Stéphane Mallarmé, Paul Valéry ve daha niceleri ruhsal besinlerini
bu kitapta bulmuşlardır. Şiirlerdeki benzersiz anlatım, duyarlılık, betimlemeler, biçim
ve ahenk ve içerikteki zenginlik birçok şairde derin bir etki ve bağlılık yaratır, öyle ki
bu zincire sıkıca tutunurlar. “Yeni bir ürperiş yarattınız” diyor Victor Hugo, Fransız
şiirinin prensine hitap ederken… Rimbaud, Baudelaire’i bir “kâhin” olarak
görüyordu. Valéry ise haklı olarak Baudelaire’in şiirlerini ne tarihsel şiirlere ne
efsanelere ne de felsefi öykülere benzetecektir. Hayır! Şer Çiçekleri’nde yalnızca şiir
vardır, şiirin saf özü bulunmaktadır. Baudelaire’de modern yaşamın bütün çizgi ve
renkleri ortaya çıkar: Can sıkıntısı, bekleyiş, korku ve kaygılar, içgüdüler, aşk ve
günah, kötülük ve masumiyet, mitoloji ve hayvanlar, çocuk ve kadınlar, hep birlikte
eşsiz bir söyleyişin içerisinde bulurlar kendilerini. Tüm varlıklar şair tarafından
kendilerine sunulan görevi eksiksiz yerine getirirler: Konuşurlar, ürperirler, severler
ve en çok da acı çekerler.