Yaralandığımız ve yaraladığımız ne çok hikâye var.
Kabuğuna olan düşmanlığımız durmayan kırmızısında saklı. Neyse ki
iyileşti! Bir ağustos sıcağında üşümekle bir de sevmeye üşenmekle
başlıyor her kötü hikâye. Neyse ki iyileşti!
Arabanın markası, gecenin gölgesi ve bir plağın bozuk çalmasıyla
kararıyor siyah olan her şey. Neyse ki iyileşti!
***
“Dolup taştığım, kimselere değil de bir market fişine, çengel bulmacanın
orta yerine, kalbimin en köşesine döküldüğüm bunca sene. Kendi sesimi
kısıp tüm mahalleye içimin sesini açtığım onca sesleniş.
Bir kuşun kanadında sakladığım, içimin çöplerini döktüğüm, dizlerime vura
vura değil de gönlünde yata yata ettiğim binlerce serzeniş.
Uzun gecelerin güneşli sabahları gibi, kavuştuk nihayetinde.
Bir gün açmaz dediğin o çiçeklerden saçlarına taçlar yapıldığında beni
hatırla. Gülümsedin mi? Gülümse.
Dilerim ki, gönlümden dilime değil de kalemime dökülen bu cümleleri
okurken siz de uzun kesik nefesler alırsınız, sorularınıza cevap verecek
kimseler bulamayınca açıp buraya sığınırsınız.
Dilerim ki, dönen bu dünyada birbirimize çarparız.