Laforgue'un şiirinde ilk bakışta dizeler arasın­daki ilişki birbirinden ko­puk gözükse de bunlar birbirini tamamlayan bir çokgenin köşeleri gibidir. Şiir bittiğinde bitiş sonrası amaçlanan anlam, o derin tasavvur, okuyucuda iste­nen sonucu bırakmış olur. Anlam şiirin bütü­nüne yedirilmiştir. Yani imgeler parlak bir yüzey­de birbiri peşi sıra parla­yan aynı ışığın binlerce yansıması gibi hep aynı çağrışımları duyurmayı amaçlar. Bir imge bom­bardımanı. Ama anlaşılır, sade bir dil, bir çeşit ko­nuşma diliyle yazılmış bir söz bombardımanı. Şii­rinde okuyucuyu zorla­yan şey belki dinle olan derin ilişki olabilir -ama hemen gözükmeyen bir ilişki- fakat , şairin dinle olan ilişkisi yalnızca varo­luş sorununun şairde bı­raktığı gizemsel izlenimler olarak anlaşıldığında anahtar kendi kendine döner kilidin içinde.

Bu büyük şairi mutlaka okumak gerekir.