Hayat beni burada sanıyor. Bir şiirin ilk harfiyim oysa. Onca sesin içinde sokağın çağrısını da duyuyorum ara sıra. Sonra, rüzgarın geçerken camlarda bıraktığı o sesi. Bana yüzünü dönen her harfi üşenmeden işaretliyorum alfabeme. Geçerken baktığım aynalar bir gülümsemeyi hatırlatıyorlar daha çok. Benim, suya düşen her gölgede büyüyen çocuk. Benim, defterine yazdığı masalı her gece kuşlara anlatan hayta. Benim, yağmurun öyküsünü şaşırmadan sabaha taşıyan hıçkırık. Sulu boya resim gibi günden güne genişleyen ferahlık.