Medeniyetin kadim unsurlarından biri olan şiiri düşünürken
tarihimiz içindeki değişim sürecinin kırılma noktasından
başlamak lazım gelir diye düşünmekteyim. Kendine olan
güvenin sarsıldığı hatta kendine güvenin kalmadığı ve öteki
olanı üstün gördüğü, görmeye başladığı bir kırılma döneminin
başlangıcından, bunun yanında bir nevi içsel aldanma döneminin
hayata yavaş yavaş sarktığı zaman diliminden başlamak. Çünkü
insanın yaşaması ile artan zorunluluk hali bazı imkanları bize
sunabilir. Bizde onları kendimize yakışır bir tarzda bünyemize
adapte edebiliriz. Bu imkan ve imtina elbet zaruretten
doğmuştur. Değil mi ki medeniyetler birbirlerinden etkilenirler.
Ama birbirleriyle aynı olamazlar. Farklılıklarını kendi
içerlerinde muhafaza ederler doğal olarak. Elbet hayatımız statik
değil hareket halinde olacaktır ister istemez ...
Medeniyetin Yunus Emre ile başlayarak gelen şiir damarı ise
kendine has o enfes yapısıyla hala ayaktadır. Hala duyuran, irşat
eden bir sesi saklamaktadır bünyesinde. Hala şiir kokusunu
yaymaktadır üzerimize. Üzerimize mısralarını bulaştırmakta,
zihnimize kıvılcımlarını salmaktadır bile isteye. Öyle sevgiyle
yaşamaktadır ırmağa atılmayıp kalmış çağları aşmış sarı
yapraklarıyla aramızda.