İçine düştüğün karanlıkları, varlığının parçası olan soruları, içini eriten mutlu anları biriyle paylaşmazsan çoktan ölmüşsün gibi hissettin mi hiç? Dilin ile dinlemeye meraklı bir kulak arasındaki mesafenin, seni hayatta tutacak tek yol olduğunu düşündün mü?

Hayatını, hiç tanımadığın birine anlatacak olsan, hangi kısımlarını atlar, hangilerini anlatırdın? Kimleri o anlığınakenarda bırakır, kimleri hikâyenin yoldaşı yapardın? Tut nefesini ve düşün.

Ölüme ne kadar yakın hissetmen gerek, hayatının film şeridi gibi gözlerinin önünden geçmesi için?

Kapa bir an gözlerini,
dön hele çocukluğuna,
hayat aksın,
sen kirlenme
büyüdükçe
içindeki çocuk
ses versin hikâyene,
tutsun ellerini,
özün lekesiz kalsın.