Saatlerin nasıl geçtiğini anlamıyordum. Zaman kavramı kaybolmuştu. Öyle ki bir sabah, oturduğum
yerde, zamana dair tüm ölçüler silinmiş, bir bakıma gerçeklik de bükülüvermişti. Sabah ve akşam
arasındaki tüm vakitler kırpılmış ve sanki sabah, az önce oturduğum yerden hemen birkaç dakika
sonra kalkmıştım: Oysa oturmamla kalkmam arasında etrafta, dışarıda, dünyanın her yerinde bir dolu
olay yaşanmış, insanlar işlerine, okullarına gitmiş, günlük işlerini yapmış ve şimdi dinlenmek üzere
tekrar evlerine dönmüştü. Sabah ve akşam arasında oturup kalktığım o yerde değildim sanki. Bir anda
korkuya kapılmıştım.
Ne yapmıştım o koltukta tüm gün?
Düşünmüştüm, hepsi bu...
Ama ne düşünmüş, nasıl düşünmüştüm; farkında değildim.
Sürgün; herkese ve her şeye rağmen
kendi yolunun taşlarını döşeyen bir kadının hikâyesi...