Her sürgün; kopan fırtınada savrulan bir ekin tanesi, saklı gizli
bakışların mahrem acısı ve her sürgün bir mezarlıktı aslında. Bazen
gün ışığını üstünüzden çekip karanlığa ve yalnızlığa iten, bazen de
umuda gidilen yolda bilinmez diyarın garip misafiri.
Herkesin nefesinin birbirine karıştığı havasız ortamda solumaya
çalışarak vardık gittiğimiz yere… Günahsız ve masum çocuklar öyle
güzellerdi ki…
Bu çocuklar, yaşayamadıkları coğrafyada, makûs kaderlerine
mahkûm edilmişlerdi. Anlamını yitiren isimleriyle, başka ülkelerde
umut ve yaşam sevinci arayacaklardı…
Tüm bedenim donmuş gibiydi. Herkes çırpınıyordu. Tarifi imkânsız
acı çığlıklara şahit oluyordum.
Burası cehennemdi. Üstelik hacimsiz cehennem! Var olduğu
müphem. Yer kapladığına inanmak için, aklınızı yitik labirentlere
sokmanız, duygularınızı şeytana satmanız gerekirdi…
Öte dünya, burasıydı işte. Tam da öte dünyanın cehennemi… Peki,
ya içindekiler… Günahkâr mıydılar gerçekten