Cemil odada tanburla baş başa kalınca çok heyecanlandı. Duvarda asılı, bakımsızlıktan kararmış, sapı öne doğru eğrilmiş tanburdan gözlerini alamıyor, içinde kabaran tanbur çalma isteğini kontrol edemiyordu. Artık kendi icat ettiği çalgıları değil, duvarda asılı olan gibi, muhteşem bir sese sahip, gerçek bir çalgı çalmak istiyordu. Bunu bütün kalbiyle istiyordu. Daha fazla bekleyemeyeceğini hissetti. Evet, artık zamanı gelmişti. Uzandı ve dikkatle tanburu yerinden aldı.
Sanki yıllardır tanbur çalıyormuş duygusu vardı içinde. İnce uzun parmakları tanburu, tanbur da parmaklarını tanıyor gibiydi. Çıkan sesler ve ezgiler büyük bir uyum içinde akıp gidiyordu. Cemil başka dünyaların kapısını aralamış gibiydi sanki, tellerden yepyeni ezgiler dökülüyordu. Cemil tanburla olan sohbetine öyle bir dalmıştı ki, Lenber Ağa'nın yaklaşan ayak seslerini hiç duymadı