On üç memleket dolaştım. Cumhuriyetler, krallıklar, mandalıklar, sömürgeler gördüm. Âdeta hayret
verecek kadar değişik ve çeşitli yaşama tarzları, idare etme ve edilme tarzları gördüm. Bu memleketlerin
konuştuğum halkında ortak bazı şeyler gördüm. Bütün bu insanlar savaş sonunda özgürce yaşamak istiyorlar
ancak dünyanın önder demokrasilerinin savaş bittikten sonra da başkalarının özgürlüğü uğruna boy
göstereceklerinden, derece derece şüphe ediyorlar. Bu şüphe, onların, bizim yanımızda ateşli bir şekilde yer
almaları ihtimalini öldürüyor. Hâlbuki halkın yardımı olmadan savaşı kazanmak muazzam bir şekilde
güçleşir. Barışı kazanmak ise âdeta imkânsızlaşır. Savaş, sadece cephe kuvvetlerini ilgilendiren basit, teknik
bir meseleden ibaret değildir. İnsanlar, savaşı kazanabilmek için silahtan başka şeylere de muhtaçtır. Gelecek
için ateşli bir hevese, altında savaştıkları bayrakların parlak, saf renkli olduğuna dair kuvvetli bir inanca
ihtiyaçları vardır. Hâlbuki gerçek, bizim, zafer kolay olduğu zaman ne gibi bir dünya kurmak istediğimiz
konusunda aynı fikirde olmadığımızdır. Özgürlük, bölünme kabul etmeyen bir kavramdır. Eğer biz
özgürlükten yararlanmak, uğruna savaşmak istiyorsak o zaman özgürlüğü zengin olsun, fakir olsun, bizimle
uyuşsun, uyuşmasın, ırkı, teninin rengi ne olursa olsun herkese vermeliyiz.