Adnan Emice'nin çocuk dünyamızda kazandığı sevginin baş nedeninin sanırım bayramlarda elini öptüğümüzde hepimize aynı tarifeyi uygulayıp, koskoca bir lira vermesinden olsa gerekti. Bir lira... Neler alınmazdı ki o parayla? Hemen çarşıya koşar, Orta Camii'nin önünde kurulan panayır da köfte ekmek arabalarında zeytinyağının cızırdayan lezzetinde pişen köfteden ekmek arası yaptırıp iştahla yerdik. Kalan parayla çekirdek, fıstık, mile, mantar alırdık. Adnan Emince'nin babası Hacı Abdullah Efendi bizi asla boş geri çevirmez, bayram harçlığımızı avucumuza kondurur, başımızı okşardı. Biz Tophane çocukları gerçekten şanslıydık. Her şeyden evvel bizi seven büyüklerimiz, kendilerine saygılı çocuklar olarak bizlere tertemiz, pırıl pırıl, yemyeşil bir mahalle bırakıyorlardı. Her tarafından sevgi, saygı akan bu cennet mahalleyi bizler koruyabilecek, kendi çocuklarımıza devredebilecek miydik? Belki bundan da önemlisi, bizlere bozulmadan kalabilecek miydik?