Gözlerini açtığında ilk iş alarmını susturdu. Hızlıca yatağından kalkıp
banyoya girdi. Hazırlanmak için odasına geri geldiğinde yatak başında
duran resimlere gözü takıldı. İş yerinde çekilmiş kutlama resimleriydi
bunlar. Kendini ve iş yerini hatırlıyordu ancak kutlayanların isimleri çok
uzaktı ona. Daha sonra kıyafetlerine göz gezdirdi. Oldukça sade renklere
sahip bir dolabı vardı. Renklere olan tutkusu kaybolmuştu adeta. Her şey
ona ait gibi gözükse de bir eksiklik vardı odanın içinde. Evinden çıkıp
sokağa adım atığında ‘Anauh’ diye seslendi komşusu. Komşusunu
tanıyordu ancak kulağında yankılanan isim oldukça yabancı gelmişti. ‘İyi
misin?’ dedi komşusu. ‘Olmalıyım! Her zaman olduğum yerde her sabah
yapmam gerekeni yapıyorum.’ Dedi Anauh. Bir boşluk kapladı gözlerini o
an. Her şey fazla kusursuzdu etrafında. Kendiyle ya da kimseyle ilgili bir
soru yoktu aklında. Korkutucu olacak kadar kusursuzdu her şey. Zihninde
oluşan kuşkuyla servis aracına bindi ve tesisin yolunu tuttu.