Yaşamın bizler için kurguladığı dünyayı, dış evrenin iç deneyimlerimizden çok daha farklı olduğunu, kendimizi bilme gayreti içinde öğreniriz. Bu yüzdendir ki yaşamın paylaşılır olduğunu unutmadan yaşamak,
yaşatmak ne yüce değerdir der, her daim yüreğim.

Şu soruyu her zaman sorarım kendime, onların gözüyle dünyaya bakmak, olan biteni anlamak nasıl diye! Hayal kurdum onların adına, onların hayal kurmadan, kurgulanan yaşamlarını izledim. Sevgisiz, binbir tehlikeyle dolu hayatlarını gözlemledim, sevilmeyi bir kez bile tatmadan, göçüp gitmeleri hesapsızca. Onların adına kaygı duymamak, umursamadıklarımız. Oysa ne çoktular yanı başımızdaki parklarda, sokaklarda, kaldırımlarda ve tren garlarında her birinde minik patilerin izleri, kokusu var...