İnsan ilişkileri ve modern yaşam biçiminin getirdiği yenilikler ile birlikte hukuki ilişkilerde
birçok farklı oluşum ve gelişim yaşanmıştır. Bunun bir yansıması olarak tarafların aralarında
düzenlemiş oldukları sözleşmelerde şekil şartları günümüzde kendini daha özgür ve serbest
bir alan içerisinde şekillendirmektedir. Ne var ki insan ilişkilerinin en önemli domino
taşlarından olan güven unsuru, sözleşmelerde var olan şekil serbestliğinin daha sıkı koşullar
altında ele alınmasına sebebiyet vermiştir. Türk özel hukukunda da şekil özgürlüğü esas, şekil
zorunluluğu ise istisnadır. Bu durum insanların özellikle ticari ilişkilerinde işlemlerinin
kolaylaşmasında ve zamandan kazanmalarında önemli bir kıstastır. Zira gündelik yaşamdan
ticari yaşama kadar hayatın pek çok alanında kendine önemli bir yer edinen sözleşmelerin
taraflar arasında hızlı ve akıcı bir şekilde kuruluyor ve yürütülüyor olması öncelikli
unsurlardan biridir. Ne var ki, kanun koyucular farklı amaçlarla bazı sözleşmelerin
geçerliliğinde şekil zorunluluğunu emredici kural olarak düzenlemişlerdir. Nitekim 6098
sayılı Türk Borçlar Kanunu m.12 kapsamında kanunkoyucu, kanunda sözleşmeler için
öngörülen şekle uyulmaksızın kurulan sözleşmelerin hüküm doğurmayacağını düzenleme
altına almıştır. Ancak, bu geçersizliğin hukukî niteliği konusunda uygulama ve doktrinde
görüş farklıları mevcuttur. Bu çalışmamızda öncelikle Türk Borçlar Hukuku sözleşmelerindeşekli, şeklin tarihsel anlamda gelişimine değinerek açıkladık. Akabinde şekli, Türk Borçlar
Hukuku Sözleşmelerinde şekle tabî kılınmış bazı sözleşmeler çerçevesinde inceledik.
Nihayetinde ise Türk Borçlar Hukukunda şekle aykırılığın sonuçlarını doktrinde yer alan
görüş farklılıkları yönünden incelemeye çalıştık.