Kırda, söğütlerin altında kendimize güzel bir yer bulduk. Karbeyaz, Mehmet Amca ve diğerleri çimenlere uzandılar. Ben de tam uzanıp dinlenecektim ki üzerimizde gece lambası gibi yanıp sönen ışıkları fark ettim. Işığa doğru yaklaştığımda uçuşan böcekler gördüm.

Merhaba, dedim onlara.

Merhaba, diye yanıtladı bir tanesi.

Siz nasıl böyle yanıp sönüyorsunuz? diye sorunca,

Biz ateş böcekleriyiz. Geceleri yanar söneriz. İnsanlara ümit aşılarız. Biz yeryüzünde sevginin var olduğunun ispatıyız. Sevgi olmasaydı biz ampul gibi yanamazdık, dedi.

Gerçekten de onların böyle ampul gibi yanıp söndüklerini görünce içimde bir an bir coşku oluşmuştu.

-Ne kadar da güzelsiniz öyle!