İnsan daima en sevdikleriyle sınanır derler. Benim de bu hayatta verdiğim sınavların en zoru
hem ailemi hem de sevdiğim adamı kaybetmemek içindi…
Hikâyem, 1896 yılının baharında, Adapazarı’nın Süleymanbey köyünde başladı. Erkek olmam
umuduyla kapıda dört gözle bekleyen babam, beni görünce bir kez kafamı okşayıp “Hayırlı
evlat olur inşallah,” demiş ve evden çıkmış. Benden önce dört kız çocuğu kucağına alan
annem ise kocasına bir erkek evlat veremediği için çok üzülmüş. Zehra ablam sorana kadar
kimse bana ne isim konulacağını düşünmemiş bile. Babamdan ses çıkmayınca benim ismimi
seçmek anneme kalmış. O da ben doğduktan sonra evin bahçesine güller ekmiş ve onlar gibi
güzel olayım diye adımı Gül koymuş.
Öznur Nizam Piantoni, çocuklukta tohumları ekilen nahif bir aşk hikâyesini merkeze alarak
okuyucusunu bir zaman yolculuğuna çıkarıyor. 1900’lü yılların başından Cumhuriyet
Dönemi’ne uzanan bu eserde yaşananlarsa gerçek bir hayat hikâyesinden esinlenilerek
kaleme alındı...