Uzaklar II – Antarktika
Güney Okyanusu… Denizlerin Everest’i Horn Burnu arkamızda kaldı. Uzaklar II bir hayalin peşinde Antarktika’ya doğru iniyor. Vardiyayı Sibel’e devredip günlerdir üzerimden çıkarmadığım fırtına giysileri ve ıslak çizmelerle kamaranın tabanına uzanıyorum. Teknenin üzerinden aşan dalgaların sesi top atılmış gibi kulaklarımda yankılanırken düşünüyorum, “Tanrım bu yol böyle biter mi? Haydi bitti diyelim. Bunun bir de dönüşü var!” Ama koruyucu meleğimiz bu yolda da bizi yalnız bırakmıyor. Uzaklar II ve mürettebatı Antarktika’ya giden ilk Türk teknesi ve denizcileri oluyor. Dönüş yoluna yeni bir hayalle yelken basıyoruz: Türkiye’nin Antarktika’da bir bilim üssü olmalı! Bu hayal de gerçekleşirken bir gün yolumuz bir şamanın seremonisine düşüyor. Şaman davulunu çalmaya başlıyor. O gece öleceğimi düşünüyorum. Uyandığımda şaşkınım. “Meğer zihnimizin yarattığı bir rüyanın içindeymişiz; münasebetsiz ama bazen güzel bir rüya…” diyorum Sibel’e. Her şey gibi bu kitap da o rüya âlemine ait. Onu okurken, aslında rüyanızın içinde beliren bir başka rüyayı izliyor olacaksınız. Ama güzel bir rüyayı.