VE ŞARKILAR ÖLÜMÜ ÇAĞIRIR
Hayatın
akışında
erken
ya
da
geç
kavramları
şey
tam
da
olması
gereken
zamanda
Armina, Emre ve arkadaşları bunu küçük yaşlarda öğrenmişlerdi. Çocuk kalplerindeki o dipsiz
yalnızlıklık öğretmişti onlara… Ve onlar, yalnızlıklarını kavuşturup bir aile olduklarında anlamışlardı kan
bağının hükümsüzlüğünü. Sevgi her şeydi. Aşkları, dostlukları bütün yaraları iyileştirebilir, bütün
kötülükleri alt edebilirdi. Öyle de olmuştu… Hayat karşılarına çıkaracağı zorlukları özenle seçerken
onlar birbirlerine ve şarkılara tutunmuş, her seferinde güçlenerek devam etmişlerdi yollarına.
ya
hayatın
sıradaki
sınavı
ayrılık
yalnızca
şarkılar
kalırsa
tutunacak?..
Dilek Kızmaz, "…Ve Şarkılar Ölümü Çağırır" ile merakla beklediğimiz hikâyenin devamına kavuşturuyor
Zaman geçiyor... Hiç bitmesin dediğimiz anlarda ışık hızıyla, bir daha böylesi gelmesin dediğimizde ise
akmıyormuşçasına.
Ve biz Armi, Emre, Mete, Gökçe, Arya, Cemre ve diğerleriyle defalarca kez yaşıyoruz böyle anları.
Dilek Kızmaz’ın usta kalemi, onları hayatın çetrefilli yollarında acısıyla tatlısıyla yürütürken bizleri ise
kendi içimize döndürüyor. O saf ve güçlü tarafımızı gösteriyor. Unuttuğumuz o güzel aşkları, dostlukları
hatırlatıyor.