“İnziva ve tefekkür, görünüşte takdir edilir, ancak, yönetenler safında, aslında teşvik edilmez ve
hoş görülmez. Çünkü içe dönük bir ritüeldir, uyanışa ve farkındalığa yol açabilir. Bu sebeple
hükmedenler bireyin kendisiyle baş başa kalmamasına özen göstermek zorundadır ve birey dışa
dönük, toplu ritüellerle meşgul tutulur. En kullanışlı yöntemler topluluk halinde uygulanan
ibadetlerdir. Böylelikle kişilik, sürü havuzunda eritilir ve kaçınılmaz olarak, zaman içinde,
yok edilir. Kişinin kendisini sevmesi ve kendisinden memnun olmasına izin verilmemesi de
hayatidir. Kendisini seven ve kendisine değer veren birey özgürleşir ve kontrol edilemez hale
gelir. Atlantis’in amacı, kişiye kendisini yetersiz ve değersiz hissettirmek olmalıdır. Din bu
noktada en mükemmel enstrümandır. Hatalar kişiliği geliştirir çünkü hatalardan öğrenilir, ders
çıkarılır. Kişi hata ile günah arasındaki farkı ayırt edemez hale getirilmelidir. Hatadan öğrenilir
ancak günahtan öğrenilmez. Pişman olursun, utanırsın ve tövbe edip bağışlanmak için
yaltaklanırsın. Kişinin kalıcı bir suçluluk hissi içinde yaşaması sağlanmalıdır. İdeal toplumun
önemli özelliklerinden biri budur.”