Benim aslan babamın bir acayip huyları vardır. İyi insan olmaya iyi insandır. Bağırıp çağırmaz, ne kadar yaramazlık yaparsam yapayım beni hiç dövmez. Ama çok, çok inatçıdır. Annemin dediğine göre ben de çok inatçıymışım. Keşke bu huyun babana benzemeseydi, der her zaman. Neyse ki babam benden daha inatçı olduğu için, her zaman babamın dediği olur. Bu pazar sabahı da aynısı oldu. Kimi cumartesi günleri kendisi akşam dokuzda onda yatağa girer. Ama kendisi uyumaya giderken bana da sıkı sıkı tembih eder:

Sen de erkenden yat. Yarın yine bağa gideceğiz!...

Sıkıysa Hayır, de. Bir çuval laf eder. (Bir çuval laf ne demekse, bunu da babam söyler sık sık. Sanki laflar çuvala sığarmış gibi.)