Bir parça rahatlamış . İçine güven gelmişti. Uzun boylu, beyaz- lar içindeki adam eskisi kadar korkutucu gelmiyordu ona.

— Esaret, kurallara bağlı olmaksa insan için evren de bir hapis- hanedir. Kiminin zincirleri gökyüzüdür. İçinde yaşadığımız her âlemin kuralları yok mudur? Asla yalnız ve boş bırakılmış deği- liz. Esaretin en kötüsü içimizdedir. Asıl esaret, insanın kendi içine hapsolmasıdır. Daha doğrusu insanın en büyük hapisha- nesi yine kendisidir. Yaşadıkça kendi zincirlerini güçlendirir.
Etrafina ördüğü duvarları kalınlaş rır. Çocukluğundaki o saf duygu ve düşünceleri kaybeder. Bizi bu dünyaya bağlayan doymak bilmeyen iştahımız, gün gelir gardiyanımız olur