Bir süre sonra sağlığıma tümüyle kavuşup kendi evime taşındım. Pek umutlanmadan, içimdeki kötü önsezileri
bastırmaya çalışarak, mektubumun karşılığını bekliyordum. Vasilisa Yegorovna'yla kocasına bir şey
söylememiştim daha. Fakat teklifim onları şaşırtmayacaktı. Ne ben, ne Marya İvanovna duygularımızı onlardan
gizlemeye çalışmıyor, mutluluğumuzu onaylayacaklarını önceden biliyorduk.
Neden sonra bir sabah, Savelyiç bir mektupla girdi içeri. Mektubu titreyen ellerimle yakaladım. Zarfın üstündeki
yazı babamındı. Olağanüstü bir durumla karşı karşıya olduğumu anlamıştım. Çünkü mektupları bana hep annem
yazar, babam en alta birkaç satır eklerdi. Zarfı açmayı bir türlü göze alamıyor, üstündeki tumturaklı yazıyı okuyup
duruyordum...