Sadece Nergis vardı yanımda. Şehirlerarası terminalde oturup sigara içiyorduk. Birazdan otobüsüm kalkacak ve ben hiçbir şey olmamış gibi, burada hiçbir şey yaşamamış gibi Konya'ya dönecektim. Nergis'in boynuna sarılıp burada geçirdiğim iki koca ayı düşündüm. O iki ayda hayatıma giren iki ayıyı sonra. Gerçekten kurşun döktürmem gerekti artık benim. Etrafımda herkesin yanında bir erkek onlarla vedalaşıyorlar ben ise yine yalnız Bahar.Böyle yaşanmaz bu şekilde olmaz.Artık eminim ben bu dünyaya kaybetmeye gelmiştim. Hayat işte ya verdiğinden çok alıyor her zaman benden...